عجایب جهان از نگاه ChatGPT (+ تصاویری خلاقانه از Midjourney)
- Zohreh Khosravi
- 1 سال پیش
برای نوشتن درباره عجایب جهان به سراغ هوش مصنوعی رفتیم. از ChatGPT در نوشتن کمک گرفتیم و از Midjourney (بر اساس پرامپت‌نویسی) خواستیم تا عکس‌هایی از مناظر شگفت‌انگیز زمین در ۲۰۰، ۵۰۰ و ۱۰۰۰ سال آینده برایمان ایجاد کند. می‌خواستیم ببینیم هوش مصنوعی آینده پدیده‌های طبیعی شگفت‌انگیز جهان را چگونه تصور می‌کند و چه تصویری از آینده جهان به ما ارائه می‌دهد. نتیجه جالب شد؛ خواندن درباره مکان‌هایی که در لیست عجایب جهان قرار دارند و با کمک ChatGPT درباره آنها نوشته‌ایم مقایسه تصویر فعلی و واقعی این مکان‌ها با آنچه هوش مصنوعی (Midjourney) از آینده زمین تصور می‌کند، تجربه‌ای جالب است. با هواپیمایی سپهران، همراه و همسفر شوید تا با کمک هوش مصنوعی از «عجایب جهان» برایتان بگوییم.
باغ سنگی در شهر سیرجان در استان کرمانِ ایران قرار دارد؛ یک باغی تمام‌‌سنگی با انواع صخره‌ها و مجسمه‌هایی که تصویری خوف‌ناک را برای بازدیدکنندگان تداعی می‌کند. می‌توانید در این باغ سنگی دست‌ساز کندوکاو کنید، مناظر منحصربه‌فرد آن را کشف کنید و از تماشای چشم‌انداز وهم‌انگیزش در خیالات فرو روید. چندین غار و پناهگاه صخره‌ای هم در داخل این باغ سنگی وجود دارند که بازدیدکنندگان می‌توانند در آنها کاوش کنند.
باغ سنگی یکی از محبوب‌ترین جاهای دیدنی شهرستان سیرجان است. این باغ را در سال ۱۳۴۰ هجری خورشیدی مردی محلی به نام «درویش‌خان» بنا کرد. او که علاقه زیادی به باغبانی داشت، وقتی که باغ سرسبز خود را بر اثر خشکسالی از دست داد، به نشانه اعتراض دست به اقدامی عجیب زد. درویش‌خان با جمع‌آوری سنگ از کوه‌ها و رودخانه‌های مجاور و کنارهم قراردادنِ آنها شروع کرد به ایجاد نقش‌ونگارهایی عجیب. این شد که باغ سنگی سیرجان به وجود آمد.
درویش‌خان، شاخه‌های درختان و عناصر دیگر را هم به باغ اضافه کرد تا ظاهری جالب‌تر به آن ببخشد. این باغ به سرعت در بین مردم محلی و گردشگران محبوب شد و افراد زیادی برای تحسین خلاقیت درویش‌خان روانه سیرجان شدند. از آن زمان به بعد، باغ سنگی به نماد افتخار مردم محلی سیرجان تبدیل شد. همچنین در برنامه‌های تلویزیونی و مجله‌های داخلی و خارجی هم تصویر باغ به نمایش درآمد و بر شهرت آن افزود.
باغ‌سنگی سیرجان هنوز هم یکی از پربازدیدترین جاذبه‌های سیرجان است که بازدیدکنندگانی از سراسر جهان به سوی خود می‌کشاند تا زیبایی آن را تحسین کنند و با تاریخچه‌اش آشنا شوند. این باغ یکی از خلاقانه‌ترین باغ‌های ایران و گواهی بر بینش و خلاقیت یک مرد بومی‌ست. اگر قصد بازدید از آن را دارید، بد نیست که از آب‌وهوای سیرجان هم کمی بدانید. آب‌وهوای این منطقه در ماه‌های تابستان گرم و خشک است و دمای آن بین۲۵ تا ۴۰ درجه سانتی‌گراد تغییر می‌کند. در طول ماه‌های زمستان، دمای هوا تا ۱ درجه سانتی‌گراد کاهش می‌یابد و شرایط برای سفر مناسب‌تر می‌شود.
اهالی سیرجان عمدتاً به کشاورزی، دامداری و قالی‌بافی اشتغال دارند. این منطقه به خاطر فرش‌های باکیفیتش شهرت دارد که با دست و با استفاده از شیوه‌های سنتی بافته می‌شوند. از دیگر صنایع دستی این منطقه می‌توان به نساجی، سفال‌گری و فلز‌کاری اشاره کرد. اگر برای دیدن «باغ سنگی درویش‌خان» سفر می‌کنید، از سوغات و صنایع دستی سیرجان غافل نشوید.
دریاچه‌های پلیتویک در دلِ قدیمی‌ترین و بزرگترین پارک ملی جمهوری کرواسی جای گرفته‌اند. این پارک در منطقه کوهستانی کرواسی، بین رشته‌کوه مالاکاپلا در غرب و شمال غرب، و رشته‌کوه لیکا پلژیویکا در جنوب‌شرقی واقع شده است. این منطقه که با زیبایی‌های طبیعی منحصربه‌فردش همواره علاقه‌مندانِ طبیعت را به سمت خود می‌کشاند، در ۸ آوریل ۱۹۴۹ به عنوان اولین پارک ملی کرواسی معرفی شده است.
فرآیند تشکیل توفا (نوعی سنگ آهک که هنگام رسوب مواد معدنی کربناته از آب در رودخانه‌ها یا دریاچه‌ها پدید می‌آیند)، ارزش جهانی بسیار زیادی دارد. این درحالی‌ست که دریاچه‌های پلیتویک در ۲۶ اکتبر ۱۹۷۹ در سطح بین‌المللی به رسمیت شناخته شدند و برای داشتن همین سازه‌های آهکی در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفتند.
پارک ملی دریاچه‌های پلیتویک پوشیده از پوشش گیاهی جنگلی است و نواحی کم وسعتِ آن زیر پوشش علفزارها قرار دارند. جذاب‌ترین قسمت پارک، یعنی دریاچه‌ها، کمتر از ۱ درصد از کل مساحت پارک را تشکیل می‌دهند. زیبایی این پارک ملی در شانزده دریاچه آن نهفته است که مجموعهای از آبشارها آنها را به هم وصل می‌کنند.
در عمق جنگل‌های این پارک ملی می‌توانید انواع گوزن، خرس، گرگ، گراز و گونه‌های کمیاب پرندگان را ببینید. مساحت پارک ملی ۳۰۰ کیلومتر مربع است، درحالی‌که دریاچه‌ها در فاصله ۸ کیلومتری به هم می‌پیوندند.
این پارک ملی همه‌روزه و در تمام طول سال به روی بازدیدکنندگان و دوست‌داران طبیعت باز است. ساعت کاری پارک در تابستان، طولانی‌تر است (معمولاً از ۷ صبح تا ۸ بعدازظهر) و هزینه ورودیِ آن که صرفِ نگهداری و حفاظت از پارک می‌شود، برای بزرگسالان بین ماه‌های مختلف سال از ۱۰ تا ۴۰ یورو متغیر است.
تماشای دریاچه‌های پلیتویک مختص به فصل تابستان نیست. این پارک یک مکان شگفت‌انگیز برای بازدید در هر زمان از سال است؛ چراکه در طول فصل‌های مختلف، چشم‌انداز پارک رنگ‌های متنوعی به خود می‌گیرد؛ فضای سبز در فصل بهار و تابستان، رنگ‌های غنی و زیبا در پاییز، صحنه‌های جادویی برف و یخ در زمستان، تصویری شگفت‌انگیز را خلق می‌کنند.
حتی هنگامی‌که باران می‌بارد، این پارک می‌تواند مکانی فوق‌العاده برای نظاره و جستوجو باشد؛ وقتی که حباب‌های آب در مسیرهای چوبی زیر گام‌های شما شکل می‌گیرند.
هنگامی‌که برای اولین‌بار به استخرهای درخشان بهشتی که مشخصه پارک ملی لینسویز ماراینسیز برزیل است، نگاه می‌کنید، انگار که در خواب و رویا به سر می‌برید؛ تالاب‌های آبی خیره‌کننده که تعدادشان به هزاران می‌رسد، از تپه‌های شنی سر برون آورده‌اند و چشم‌اندازی شگفت‌انگیز در وسعتی برابر با ۱۵۴۸ کیلومتر مربع را خلق کرده‌اند. دیدنِ این منظره، دستِ‌کم یک نسخه رویایی از بهشت را پیش چشمتان تداعی می‌کند.
پارک ملی لینسویز ماراینسیز برزیل ممکن است برای افراد ناآشنا به شگفتی‌های طبیعت، غیرِ واقعی به‌نظربرسد، اما این پارکِ خارق‌العاده، یک چشم‌انداز واقعی در۲۶۷۰ کیلومتری شمال ریودوژانیرو در ایالت مارانهائوست، نه یک سراب است و نه صحنه‌ای از یک فیلم.
پارک ملی لینسویز ماراینسیز یکی از چشم‌گیرترین مناظر شنی جهان و یکی از کم‌ترددترین مسیرهای جهان به‌شمارمی‌آید. این پارک در شمال شرقی برزیل، در منطقه‌ای با زمین‌های کم‌ارتفاع، مسطح و گاهی پرآب، بین تپه‌های ماسه‌ای عظیم واقع شده است که با وجود باران فراوان، تقریباً هیچ‌گونه پوشش گیاهی‌ای در آن به‌چشم‌نمی‌خورد.
پارک ملی لینسویز ماراینسیز با تپه‌های شنی بزرگ، سفید و گسترده، شبیه یک بیابان معمولی به نظر می‌رسد، اما در واقع این پارک، بیابان نیست. بلکه منطقه‌ای‌ست درست خارج از حوضه‌ی آمازون که در نیمه اول سال، یک فصل بارانی منظم دارد. هنگام بارندگی، آب شیرین در دره‌های بین تپه‌های شنی جمع می‌شود. لایه‌ای از سنگ در زیر ماسه از فرورفتن آب به پایین جلوگیری می‌کند و در نهایت تالاب‌های آبی، سبز و سیاه‌رنگ را پدید می‌آورد که با شن‌های کویرمانند اطراف احاطه شده‌اند. تالاب‌ها بین ماه‌های جولای و سپتامبر در بهترین حالت طبیعی خود برای بازدید قرار دارند.
وقتی تالاب‌ها از آبِ باران پرمی‌شوند، به رودخانه‌هایی همچون رودخانه‌ی ریو نگرو می‌پیوندند. این رودخانه‌ها پر از ماهی هستند. با این‌حال، یک گونه از ماهی در این منطقه شهرت بیشتری دارد که به «گرگ‌ماهی» یا «ببرماهی» (Hoplias Malabaricus) معروف است. این ماهی، بعد از تبخیر بیشتر آب تالاب‌ها، در گل‌ولای نواحی مرطوب استراحت می‌کند تا در فصل بارندگیِ بعدی که دوباره ظاهر شود.
پارک لینسویز ماراینسیزدر سال ۱۹۸۱ به یک پارک ملی تبدیل شد و در سال ۲۰۱۴، موسسه برزیلی چیکو مندِس (Chico Mendes) حفاظت از تنوع زیستی این پارک را برعهده گرفت.
پیدایش تپه‌های شکلاتی که در جزیره بوهول فیلیپین واقع شده‌اند، برای مردم محلی و بازدیدکنندگان کمی رازگونه است. این تپه‌ها که گاهی «هشتمین عجایب جهان» نامیده می‌شوند، سومین اثر ملی زمین‌شناسی فیلیپین به‌شمار می‌آیند که در سال ۱۹۸۸ به ثبت رسید و تصویر آن بر روی پرچم محلی جزیره بوهول نقش بست.
جذابیت اصلی این منطقه به دلیل، تپه‌های گرد واقع در مرکز جزیره‌ای کوچک است که در فصل خشک به رنگ قهوه‌ای در می‌آیند و در نهایت شبیه ترافل‌های شکلاتی غول‌پیکر می‌شوند. زمین‌شناسان، این لندفرم‌ها را در دسته «توپوگرافی کارست مخروطی‌شکل» طبقه‌بندی می‌کنند. این تپه‌ها ذخایر سنگ آهک باقی‌مانده از زمانی هستند که نهرها و رودخانه‌ها، بسیار بالاتر از سطح دریا بودند. بارندگی و سایر منابع طبیعی آب به آرامی شیب‌ها و دره‌هایی را ایجاد کردند که جزیره بوهول به خاطر آنها شهرت پیدا کرد.
چند دیدگاه درباره چگونگی پیدایش این تپه‌ها وجود دارد؛ یکی از داستان‌های محلی می‌گویدکه تپه‌ها پیامد دعوای دو غول هستند که روزهای زیادی را به پرتاب‌کردنِ سنگ به سمت یکدیگر می‌گذراندند تا سرانجام تسلیم شدند و از نبرد بازایستادند. دیدگاه دیگر این است که تپه‌ها، اشک‌های غولی هستند در سوگِ زنی که روزگاری عاشقش بوده است.
ارتفاع این تپه‌ها چندان بلند نیست و از ۳۰ تا ۵۰ متر تنوع دارد. اگرچه ارتفاع یکی از آنها به ۱۲۰ متر هم می‌رسد. تپه‌های شکلاتی تا گستره‌ی۵۰ کیلومتر مربع را دربرگرفته‌اند و می‌توان از شهرهای باتوان، ساگبایان، بیلار و کارمن آنها را به خوبی دید.
دسترسی به تپه‌ها از طریق قایق و با طی مسافت ۲ ساعت از سبو به تاگبیلاران، پایتخت بوهول، امکان‌پذیر است. همچنین می‌توانید از مانیل به فرودگاه بوهول-پانگلائو پرواز کنید، یا با قایق از مانیل، سیکیجور و بنادر مختلف دیگر به این جزیره سفر کنید.
به غیر از ۲۱۴ پله تا عرشه تماشای تپه‌های شکلاتی در مجتمع چاکلت هیلز (Chocolate Hills)، استراحت‌گاهی بر فراز بزرگترین تپه، در شهر کارمن وجود دارد. این مجموعه همچنین شامل اقامتگاه، رستوران و فروشگاه هدیه است. یک سکوی تماشای عالی دیگر هم در شهر نزدیک ساگبایان وجود دارد، جایی‌که تپه‌ها بین بوهول و سبو مناظری زیبا از دریا را در معرض دیدگان‌تان قرار می‌دهند.
این سایت در تاریخ ۱۸ ژوئن ۱۹۸۸ به عنوان سومین اثر ملی زمین‌شناسی کشور فیلیپین اعلام شد. سازمان گردشگری فیلیپین، این منطقه را در فهرست مقصدهای گردشگری فیلیپین قرار داد.
جنگل‌ها حامیان طبیعت هستند؛ بدون آنها، سیاره زمین به این شکلی که ما می‌شناسیم نخواهد بود. دانشمندان در چند سال گذشته علاقه زیادی به جنگل بامبو ساگانو نشان داده‌اند. این پارک که همچنین به «پارک میمون‌ها» شهرت دارد، در شهرکیوتو ژاپن واقع شده است و به عنوان «جنگل کیوتو» و «جنگل بامبو ژاپن» هم شناخته می‌شود.
جنگل بامبو ساگانو در شمال غربی کیوتوِ در نزدیکی معبد تنرو-جی (Tenryū-ji)، در منطقه آراشیاما و با مساحت نزدیک به ۱۶ کیلومتر مربع واقع شده است. آب‌وهوای این منطقه غیرقابل‌پیش‌بینی، نسبتاً خنک و گاهی آفتابی و روشن است. تابستان‌های آن کوتاه، گرم و عمدتاً ابری‌ست و زمستان‌هایش بسیار سرد، بادخیز و نیمه‌ابری. در طول سال، دما معمولاً از ۳۲ تا ۸۹ درجه فارنهایت تغییر می‌کند. طول تابستان بین ۲ تا ۳ ماه از ۲۳ ژوئن تا ۱۷ سپتامبر، با میانگین دمای روزانه بالای ۸۰ درجه فارنهایت است و زمستان‌ها بیش از ۳ ماه، از ۳ دسامبر تا ۱۸ مارس، با میانگین بیشینه‌ی دمای ۵۳ درجه فارنهایت در طول روز است.
جنگل بامبو ساگانو به دلیل حضور گسترده حیات‌وحش و همچنین مناظر زیبایش شهرت جهانی دارد. باغ‌های بامبو در این جنگل منحصربه‌فرد را در هیچ‌جای دیگری نمی‌توان یافت. این جنگل به خاطر آواهای طبیعی‌‌ای که در ساعات اولیه صبح با خش‌خش و لرزش بامبوها ایجاد می‌شود، شهرت پیدا کرده است. این اصوات در فرهنگ ژاپن جایگاه ویژه‌ای دارند و وزارت محیط‌زیست ژاپن از آنها حفاظت می‌کنند.
راه‌آهن خوش‌منظره ساگانو یک جاذبه گردشگری بسیار جذاب است که از دل این جنگل عبور می‌کند. رودخانه هوزو در نزدیکی جنگل نیز یکی از معروفترین رودخانه‌های ژاپن به حساب می‌آید. این جنگل یک اکوسیستم بسیار متنوع است. گونه‌های جانوری جنگل بامبو ساگانو را پانداهای غول‌پیکر، گوریل‌های کوهستانی و خفاش‌های‌کوچک تشکیل می‌دهند. پرندگان رایج در این زیست‌گاه هم عبارتند از: دریموفیلا و نوک‌پهن.
بامبو، گیاه غالب در این جنگل است و خیلی سریع رشد می‌کند (۹۱ سانتی‌متر در ۲۴ ساعت). گرده‌افشانی یامبوها را پرندگان و حیواناتی که در این جنگل زندگی می‌کنند، انجام می‌دهند. در عوض، بامبو هم به یک رژیم غذایی اصلی برای پانداها و خانه‌ای برای خفاش‌ها و سایر جانوران کوچک تبدیل شده است.
این تالاب یخی به دلیل زیبایی خیره‌کننده‌اش یکی از محبوب‌ترین جاذبه‌های ایسلند به‌شمارمی‌آید. جوکولساران به معنای «تالاب رودخانه یخچالی» است و یکی از سرمایه‌های طبیعی و تاج ایسلند محسوب می‌شود. ساحل سیاه نزدیک آن را به ساحل الماس می‌شناسند؛ چراکه تکه‌های یخی که سطح آن را فراگرفته‌اند، به الماس‌هایی می‌مانند که در زیر نور خورشید می‌درخشند.
هزاران نفر در تمام طول سال برای تماشای کوه‌های یخی شناور، کاوش در تالاب‌ها، سوارشدن بر قایق و گرفتن عکس از فوک‌ها، به این منطقه جذب می‌شوند. می‌توانید در هوفن، شهری نزدیک به تالاب یخچال، مکانی برای اقامت پیدا کنید. اگر در طول زمستان به سفر می‌روید، توصیه می‌کنیم یک وسیله مناسب (مثل خودروهای آفرود) برای گشت‌وگذار در حومه ایسلند اجاره کنید. همچنین فرصتی برای پیاده‌روی در یخچال‌های طبیعی خواهید داشت که آب را به تالاب یخچال هدایت می‌کنند. برای پیاده‌روی در یخچال‌های طبیعی و کشف بیشتر قسمت‌های یخی ایسلند می‌توانید با یک تور همراه شوید.
جوکولسارلون با حداکثر عمق ۲۴۸ متر، عمیق‌ترین دریاچه ایسلند است. مساحت آن ۱۸ کیلومتر مربع است و تقریباً پنج ساعت طول می‌کشد تا از پایتخت ایسلند، ریکیاویک، به این منطقه برسید. کوه‌های یخ در جوکولسارلون از یخ‌هایی با قدمت بیش از ۱۰۰۰ سال تشکیل شده‌اند. شکل‌گیری یخچال‌های طبیعی جوکولسارلون برای اولین‌بار در سال ۱۹۳۴ آغاز شد، این دقیقا زمانی بود که یخچال‌های طبیعی معروف به برایدِمِرکیورکول (Breidamerkurjokull) شروع به عقب‌نشینی کردند و تالاب را در مسیر خود باقی گذاشتند.
وسعت این تالاب یخچالی از اوایل دهه ۱۹۷۰ چهار برابر شده است. این تالاب که از آب دریا و آب شیرین تشکیل شده، به اقیانوس می‌پیوندند و این همان چیزی‌ست که رنگی منحصربه‌فرد به دریاچه می‌دهد. فوک‌ها در طول سال، در جوکولسارلون دیده می‌شوند، اما در زمستان برای صید ماهی به دهانه تالاب می‌روند.
کوه‌های یخی که از یخچال جدا می‌شوند و به درون تالاب سقوط می‌کنند، به آرامی ذوب می‌شوند و به سمت دریا راه می‌یابند؛ جایی که امواج اقیانوس اطلس شمالی آنها را قبل از پیوستن به ساحل جت بلک (Jet-black) صیقل می‌دهند. در این ساحل، مجسمه‌های یخی شفاف بر سطح ماسه‌های سیاه‌رنگ ساحل، زیر نور خورشید همچون الماس می‌درخشند. به همین دلیل است که این ساحل را گاهی ساحل الماس هم می‌نامند.
این دریاچه صورتی زیبا در چابهار، یکی از جاذبه‌های دیدنی در جنوب شرقی ایران است. با رفتن از چابهار به خلیج گواتر می‌توانید زیبایی‌های بسیاری را تماشا کنید. طولی نمی‌کشد که به روستای رمین می‌رسید و پس از آن آب‌های صورتی‌رنگ و زیبایی توجه‌تان را به خود جلب می‌کند. تالاب موردنظردر روستایی به همین نام و معروف به دریاچه صورتی چابهار واقع شده است. مردابی که از رکود آب دریای عمان بین دو کوه به وجود آمده، اکوسیستم جالبی را پدید آورده است. این دریاچه در تنگه‌ای صخره‌ای مشرف به کوه واقع شده است و منظره چشم‌نوازی را ارائه می‌دهد. این دریاچه یکی از شورترین آب‌های جهان با ظاهری زیبا و فریبنده است که در فصل زمستان مساحتی در حدود ۱۰ هکتار را دربرمی‌گیرد.
در اطراف دریاچه امکانات زیادی به چشم نمی‌خورد و به همین دلیل این دریاچه بسیار آرام به نظر می‌رسد. گاهی، مردم بومی را می‌بینید که صدف دریایی و نمک دریایی می‌فروشند یا از دریاچه نمک جمع‌آوری می‌کنند. این دریاچه با همه سادگی، در اوج شکوه و زیبایی قراردارد. بهتر است بدانید که دریاچه صورتی چابهار یک پدیده طبیعیِ نادر در دنیاست. مشابه این دریاچه از جهت نادر بودن می‌توان دریاچه هیلیر، تالاب آبی، دریاچه اسپنسر در استرالیا، دریاچه رتبا در سنگال و دریاچه‌های واقع در آفریقای جنوبی، ونکوور و بولیوی را نام برد.
آب صورتی دریاچه چابهار، به ساحلی زردرنگ می‌رسد و در ترکیب با سبزی گیاهان و آبی آسمان، تصویری حیرت‌انگیز را به بیننده ارائه می‌دهد که در هیچ جای دیگر نمی‌توان مشابهش را یافت. دریاچه صورتی چابهار آب‌وهوایی خوب در تمام طول سال دارد؛ اما اگر می‌خواهید هنگام بازدید از دریاچه صورتی از آفتاب در امان بمانید، زمستان یا بهار را برای این سفر انتخاب کنید.
در شمال غربی بولیوی، بزرگترین نمک‌زار جهان وجود دارد. این نمک‌زار وسعتی به اندازه ۱۰۴۸۹ کیلومتر مربع دارد. در استان دانیل کامپوس بولیوی، دریاچه نمک یک منظره هندسی با ساختارهای شش‌ضلعی (یا چند‌ضلعی) است. علاوه‌بر نمک‌زار، چندین دریاچه، آتشفشان‌های خاموش، کاکتوس‌ها و پرندگانی مانند فلامینگو چشم‌انداز این دریاچه را پدید آورده‌اند.
اعتقاد بر این است که حدود ۴۲۰۰۰ سال پیش، نمک‌زارهای بولیوی در زیرآب غوطه‌ور بودند و بخشی از یک دریاچه ماقبل تاریخ را تشکیل می‌دادند. به تدریج دریاچه تبخیر و خشک شد و نهرهای کوچکتری را به وجود آورد که نمک‌زار بولیوی حاصل آن است.
ذخیره‌ای در حدود ۱۲ میلیارد تن نمک در نمک‌زارهای بولیوی را برآورد می‌کنند. از آنجایی‌که این دریاچه هیچ مسیرِ خروجی نداشته، نمک در آن انباشته شده و این پدیده طبیعی را به وجود آورده است. مناطق نمکی بولیوی در احاطه ۳۰ جزیره و دریاچه قرار دارد. دریاچه‌ها سرریز می‌شوند و در فصل بارندگی جلوه‌‌ای زیبا شبیه یک آینه طبیعی را ایجاد می‌کنند. این نمک‌زارها، بزرگترین ذخایر لیتیوم جهان را دارند و مملو از مواد معدنی مانند سدیم، پتاسیم، بوراکس و منیزیم هستند.
دریاچه نمک بولیوی در ارتفاع ۳۶۵۶ متری از سطح دریا قرار دارد و دمای زمستان در مناطق نمکی تا منفی ۲۰ درجه سانتی‌گراد کاهش می‌یابد.
کارهایی که می‌توانید در دریاچه نمک بولیوی تجربه کنید، کاملاً به علایق شخصی شما بستگی دارد. در اطراف نمک‌زارها، جاذبه‌های دیگری مانند جزیره اینکاهواسی با صخرههای گازدار و کاکتوس‌های بزرگ وجود دارند که می‌توانید در بین آنها پیاده‌روی کنید. همچنین بسیاری از تورهای طولانی‌مدت شامل بازدید از روستاهای مجاور، آتشفشان‌ها، بیابان‌ها، دریاچه‌ها و چشمه‌های آبگرم، لحظاتی به‌یادماندنی را برایتان رقم می‌زنند. روستاهایی همچون جریرا یا کوکزا کینوا و مزارع آلپاکا در اطراف دریاچه هم برای بازدید انتخابی ایده‌آل بهشمارمیآیند. حتی می‌توانید فلامینگوها را در تالاب‌های قرمزرنگ تماشا کرد. نمک‌زارهای بولیوی روزهای بسیار گرم و شب‌های بسیار سردی دارد.
سازه‌های باستانی آبی در شهر شوشتر را سلسله ساسانی ساختند تا آب رودخانه کارون را برای آبیاری و کشاورزی هدایت کنند. چشم‌گیرترینِ این سازه‌ها بند قیصر است؛ سازه‌ای پل‌مانند که بیش از ۵۰۰ متر طول دارد و مجموعهای از کانال‌ها، دریچه‌ها، سدها و تونل‌ها را تشکیل می‌دهد که جریان آب را کنترل می‌کنند. این سیستم همچنین شامل یک مخزن بزرگ به نام سیستم هیدرولیک تاریخی شوشتر و چندین قنات (کانال‌های زیرزمینی) است که آب را از کوه‌های مجاور به شهر می‌آورند. این سازه‌های آبی باستانی در شهرستان شوشترِ ایران قرار دارند. معروفترین آنها سیستم هیدرولیک تاریخی شوشتر است که مجموعهای از کانال‌ها، سدها و پل‌ها را تشکیل می‌دهد و قدمت آنها به قرن پنجم پیش از میلاد بازمی‌گردد.
مسیر دسترسی به سازه‌های آبی شوشتر از طریق جاده است. این شهر در نزدیکی رودخانه کارون قرار دارد و بازدیدکنندگان می‌توانند با استفاده از اتوبوس یا تاکسی‌های محلی، از مرکز شهر به سازه‌های آبی برسند. این سازه‌ها با قایق نیز قابل دسترسی هستند و برای این منظور برخی از تورهای محلی در این منطقه به گردشگران ارائه می‌شوند.
مردم ایران باستان، از سازه‌ها برای هدایت آب از رودخانه کارون به مجموعهای از کانال‌ها استفاده می‌‌کردند تا آب مورد نیاز برای کشاورزی را تامین کنند و انرژی چندین آسیاب بزرگ برای آسیاب غلات را فراهم سازند. همچنین این سازه‌ها، حکم سیستم دفاعی را برای مردم داشتند؛ با دروازه‌هایی دریچه‌‌مانند که برای کنترل جریان آب می‌توانستند آنها را باز کنند یا ببندند.
امروزه شاهکار مهندسی دورانِ باستان ایران، همچنان مورد استفاده اهالی بومی قرار می‌گیرد و آب موردنیاز برای کشاورزان محلی را تامین می‌کند. بخش‌های مختلف سازه‌های آبی شوشتر عبارتند از: سیستم هیدرولیک، بند قیصر، کانال گرگر، آبشارهای شوشتر و سیستم قنات.
اغلب‌گردشگرانی که برای اولین‌بار در مسیر چابهار تا کوه‌های مینیاتوری قدم می‌گذارند، می‌گویند: «این مناظر را در فیلم‌ها دیده‌ام». حقیقت این است که کوه‌های مریخی (یا مینیاتوری) چابهار متعلق به جاذبه‌های کمتردیده‌شده در دنیای واقعی‌ست، نه دنیای خیالی فیلم‌ها.
در جاده، فرازونشیب‌های زیادی وجود دارد. گاهی اوقات، با آبی تیره خلیج عمان و ساحل طلایی آن در یک طرف و کوه‌های چندبعدی سفیدرنگِ مایل به خاکستری در سمت دیگر روبه‌رو می‌شوید. در واقع ممکن است برای شما سخت باشد که انتخاب کنید از کدام سمت بروید.
از پیچی عبور می‌کنید و کوه‌های مینیاتوری بسیار نزدیک می‌شوند. وقتی به پایین تپه می‌رسید، آنها دور می‌شوند و منطقه‌ای از خاک شکاف‌دار همچون سرابی می‌روید؛ تو هستی و صحرای ترک‌خورده، آسمان آبی و کوه‌های کوتاه و بلند چین‌خورده‌‌ای که از دوردست نمایان‌اند. کوه‌ها به دلیل فرسایشِ ناشی از باد و باران، دارای شکاف‌های لبه‌دار فراوانی هستند. هنوز هم بسیاری از مردم محلی این کوه‌ها را «کولانی» یا «کوه‌های آریایی» می‌نامند. اما به دلیل شکل خاص، فرازونشیب و زیبایی‌شان به آنها کوه‌های مینیاتوری یا مریخی هم می‌گویند.
ارتفاع این کوه‌ها از ۵ تا ۱۰۰ متر است. بافت آن بسیار مقاوم و سطح آن مانند سنگ، سخت است. با این‌اوصاف، تنها عده کمی از این کوه‌ها بالا می‌روند، زیرا لذتِ تماشای کوه‌های مینیاتوری، از کوهنوردی بیشتر است. شیارهای روی کوه‌ها هیچ پوشش گیاهی‌ای ندارند.
زمین‌شناسان روایت‌های متفاوتی برای شکل‌گیری کوه‌های مریخی دارند؛ برخی می‌گویند این کوه‌ها ادامه رشته‌کوه زاگرس هستند و درنهایت به پاکستان ختم می‌شوند، درحالی‌که برخی دیگر معتقدند که این کوه‌ها درگذشته زیر تنها خاک مدفون بوده و با گذشت زمان ظاهر شده و چهره واقعی خود را به‌عنوان تغییرات اقلیمی به نمایش گذاشته‌اند. باران‌های فصلی خاک را شست‌وشو می‌دهند. مردم براین‌باورندکه می‌توان از افق وسیعِ منطقه، برای رصد و تماشای فضای بی‌نهایت زیبای ستاره‌گان استفاده کرد.
مشابه کوه‌های مریخی، در خراسان جنوبی، بندرعباس، خوزستان و قشم هم وجود دارند. کوه‌ها منبع درآمدِ مردم محلی هستند؛ آنها شترهای تزئین‌شده خود را به کوه می‌برند تا در ازای دریافت پول، گردشگران را سواری دهند. چند دقیقه دورتر از کوه‌های مریخی روستای رمین با اقامتگاه بوم‌‌گردی قرار دارد. در ساحل این روستا، یک باشگاه موج‌سواری وجود دارد که گردشگران می‌توانند از موج‌سواری در آن لذت ببرند. در نزدیکی کوه‌های مریخی، کلبه‌ای برای استراحت گردشگران درنظرگرفته‌اند. داخل کلبه خنک است و رایحه نی به شما کمک می‌کند تا راحت‌تر با جو سازگار شوید. اگر قصد اقامت شبانه دارید، می‌توانید شب را در اقامتگاه‌های روستای رمین سرکنید.
چشم‌انداز طبیعی گذرگاه غول‌آسای جاینت، برخی از شگفت‌انگیزترین ویژگی‌های زمین‌شناسی را در خود دارد. در واقع هدف بازدیدکنندگان از دیدن این منطقه علاوه‌بر تماشای گذرگاه سنگی و ساحلی، دیدن پدیده‌های شگفت‌انگیز زیادی همچون چکمه غول‌پیکر، صندلی آرزوها و اندام غول‌هاست، که تماشای آنها خالی از لطف نیست.
گذرگاه ساحلی جاینت، در پایین صخرههای بازالتی در امتداد ساحل دریا و هم‌راستا با فلات آنتریم در ایرلند شمالی واقع است؛ حدود ۴۰۰۰۰ ستون عظیم سیاه‌رنگ که سر از دریا بیرون آورده‌اند. این منظره شگفت‌انگیز، الهام‌بخش افسانه غول‌هایی است که از روی دریا به سمت اسکاتلند حرکت می‌کنند. مطالعات زمین‌شناسی در طول ۳۰۰ سال گذشته کمک زیادی به توسعه علوم زمین کرده است. این پژوهش‌ها نشان می‌دهند که چشم‌انداز تماشایی گذرگاه را فعالیت‌های آتشفشانی، در دوران سوم زمین‌شناسی و حدود ۵۰ تا ۶۰ میلیون سال پیش پدید آورده‌اند.
برای قرن‌ها بازدیدکنندگان بی‌شماری مسیرگذرگاه ساحلی جاینت را جستوجو و کاوش کرده‌اند و از تماشای صخرههای منحصربه‌فرد آن به‌وجدآمده‌اند. صخره‌هایی بی‌مانند که در یکی از دیدنی‌ترین سواحل جهان جاخوش کرده‌اند و نزدیک به شصت میلیون سال، همچون یک باروی طبیعی در برابر وحشی‌گری افسارگسیخته طوفان‌های اقیانوس اطلس شمالی ایستاده‌اند. تقارن ناهموار ستون‌ها هرگز مانع جذابیت و الهام‌بخشی آن برای بازدیدکنندگان نشده است، بلکه قدم‌زدن در گذرگاه غول سفر به گذشته را در بُعد زمان امکان‌پذیر کرده است.
گذرگاه جاینت در سال ۱۹۸۶ در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید. این مکان نه تنها به دلیل زیبایی‌اش، بلکه به خاطرِ وجود صخره‌ها، سواحل دریا، مرداب‌ها و علفزارهایش، زیست‌گاه حدود ۵۰ گونه پرنده و بیش از ۲۰۰ گونه گیاهی است. انسان‌ها در قرن نوزدهم در حوالی گذرگاه جاینت ساکن شدند، اما این مکان اکنون خالی از سکنه است. بااین‌حال، سالانه حدود سیصدهزار گردشگر را به سمت خود جذب می‌کند.
اینکه از هوش مصنوعی بخواهید درباره یک مکان مشخص در ایران بنویسد، یکی از دشوارترین تجربه‌های دنیای تولید محتواست و دلیل آن نبودِ اطلاعات کافی و درست از جاهای دیدنی ایران است. در واقع قبل از درخواست از هوش مصنوعی باید اطلاعاتی از آن مکان در اختیارش قرار دهید، دستورالعمل شفافی برایش بنویسید، لحن محتوا را مشخص کنید و در پایان دستی به سر و روی نوشته‌ای که به شما تحویل داده است، بکشید. این تجربه جالب از همکاری با هوش مصنوعی، تقدیم به شما هواداران همیشگیِ وبلاگ سپهران.
